صفحه محصول - پیشنه و ادبیات نظری بهره وری اماکن ورزشی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 28 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏مبان‏ی‏ نظر‏ی‏ وپ‏ی‏ش‏ی‏نه‏ تحق‏ی‏ق‏ بهره ور‏ی‏ اماکن ورزش‏ی
‏فصل دوم- مباني نظري و پيشينه‌ي تحقيق ‏
‏ مقدمه ‏
‏بهره وري ‏
‏آمار ‏
‏- آمار اماكن و تاسيسات ورزشي ‏
‏- زمان بهره برداري از اماكن و تاسيسات ورزشي ‏
‏- آمار منابع انساني ‏
‏پايه هاي علمي ‏
‏- تحقيقات انجام شده در داخل كشور ‏
‏- تحقيقات خارج از كشور ‏
‏مقدمه:
‏در اين فصل پيشينه تحقيق براساس موضوعات مرتبط و مورد نظر دسته بندي و بيان گرديده است. قبل از بيان تحقيقات انجام شده لازم است مختصري از تاريخچه اماكن و فضاهاي ورزشي گذشته در ايران مطرح شود و در ادامه مباني نظري در خصوص بهره وري ورزشي در رابطه با اماكن و تاسيسات ورزشي و منابع انساني بيان گرديده و در پايان به پژوهش هاي انجام شده در داخل و خارج كشور در اين پيرامون از زواياي مختلف پرداخته شود.
‏
‏تاريخچه اماكن و فضاهاي ورزشي در ايران:
‏در ميان كشورهاي مشرق زمين بي گمان ايران تنها كشوري است كه در نظام تعليم و تربيت خود بيشترين اولويت را به ورزش و تربيت بدني اختصاص داده بود، در حالي كه چينيان در دوران پيشين به ورزش و تربيت بدني توجه چنداني نداشته‌اند و هندويان نيز پرورش تن و فعاليت هاي بدني را گاه حتي مذموم مي‌دانستند. ايرانيان به اهميت ورزش به عنوان وسيله اي براي تقويت توانايي و حفظ سلامتي در جهت داشتن ارتشي سلحشور و پيروزمند پي برده بودند. تقويت قواي جسماني و پرداختن به ورزش از زمان حكومت مادها شروع و در زمان هخامنشيان رونق گرفت. گزئنون مي گويد در هر شهر پارس محلي به نام الوئزا براي تحكيم فنون جنگي و ورزش برپا بود. اين ميادين از 4 قسمت تشكيل شده: يكي براي كودكان، ديگري براي نوجوانان، سومي براي مردان و چهارمي براي كساني كه ديگر نمي توانند اسلحه برگيرند. كودكان و مردان در طليعه صبح، پيرمردان در روزهاي معين وقتي كه مي‌توانستند ولي جوانان همه وقت در قسمت و محل خود ظاهر مي شدند. برجسته‌ترين قسمت تربيت خردسالان و نوجوانان در عصر هخامنشي بود. مفهوم تربيت بدني در نزد پارس‌ها به همان مفهوم در نزد يونانيان بود. انواع ورزشها نه تنها به منظور بهداشت و نيرومندي و رشد جسمي انجام مي‌شده بلكه متضمن تربيت خودداري، چالاكي، شكيبايي و تحمل سختي‌ها مانند تشنگي و گرسنگي و نيز هدف جويي و ايجاد روح قهرماني بوده است. هردوند نويسنده نامي يوناني در مورد تعليم و تربيت ايرانيان باستان مي گويد: ايرانيان به فرزندان خود 3 چيز مي‌آموزند: اسب سواري، تير اندازي و راستگويي. [10]